Albumreview The Consortion: ‘And if someone get’s hurt..’
Een sterk en anthemisch debuut met compromisloze, vuige rock met flarden nostalgische sixties sound
Vorige maand is het eerste album van de Leidse rockband “The Consortion” uitgekomen, en ze hebben geheel vrijwillig Kattuk.nl om een review gevraagd, dus genoeg aanleiding om mij, een 16 jarige droogkloot met een kritisch gebrek aan muzikale kennis, hier mijn “deskundig” oordeel over op te laten stellen, maar genoeg omstandig gezever, op naar de plaat.
The Consortion heeft met dit album een sterk en anthemisch debuut afgeleverd wat je met een sterke combinatie van compromisloze en vuige (rock) en nostalgische geluiden met een voet in de jaren 60 meeneemt op een onstopbare en bovenal gepassioneerde achtbaanrit.
Zoals al eerder gezegd is de sound van The Consortion het best te omschrijven als een combinatie van sterke anthemische (hard)rock en nostalgische jaren 60’ invloeden, een combinatie die zeker bij de eerste indruk uiterst goed werkt. Ware het niet dat bij een tweede luisterbeurt duidelijker wordt dat de meeste nummers toch meer de anthemische rock sound opzoeken waardoor de sixties sound toch enigszins ondergesneeuwd raakt en niet volledig benut wordt. Zeker omdat een nummer als “It’s all over”, waarop de band deze sixties sound juist volledig omarmt, ontegenzeggelijk, zowel muzikaal als tekstueel, het krachtigst overkomt, is het jammer dat er niet meer uitgehaald wordt. Muzikaal gezien zit het album zonder enige twijfel ongelofelijk sterk en strak in elkaar, maar deze kant van de band had simpelweg wel iets meer naar voren mogen komen.
Op tekstueel gebied begeeft The Consortion zich op verschillende terreinen. Waar een nummer als “Lies” zich thematisch lijkt te focussen op een zekere onvrede bij de 
zanger omtrent zijn manier van zijn leven of hoe hij het zelf zegt “I live my live as if i’m someone else”, heeft hij op het melancholisch klinkende “It’s all over” (nogmaals, naar mijn mening het hoogtepunt van het album) over zijn vondst van liefde in de schaduw van het succes en smeekt hij op het ijzersterke en anthemische slot “Don’t let me down” zijn partner hem niet in de steek te laten en hem te vergeven voor alle vergissingen die hij in hun relatie gemaakt heeft.
Terugkomend op mijn eerdere statements, een sterk, vuig, strak en anthemisch rockalbum dat uitblinkt in diens muzikale kwaliteit, passie en verfrissend gebrek aan pretentie, dat bepaalde puntjes, vooral de sixties sound, naar mijn mening iets beter naar voren hadden mogen komen is ze dan vergeven.
Cijfer: 7,5
Door: Jens
Geen commentaar