Atmosferische melancholie sleept ‘Tides’ van Downriver Dead Men Go naar eenzame hoogte

Ze lijken de laatste tijd steeds schaarser te worden. Van die albums op zo’n zeldzame hoogte dat, ondanks het feit dat je er kort daarvoor toch daadwerkelijk een uur in diens volledige vorm in geïnvesteerd hebt, de precieze kracht van een dergelijke plaat zich vertegenwoordigt in een wringende lege plek.

“Tides” van Downriver Dead Men Go is zo’n plaat. Een atmosferisch en melancholisch debuut van zeldzame, of misschien passender bij deze plaat, eenzame hoogte die de luisteraar op zeldzaam effectieve wijze weet uit te dagen en te confronteren met een lawine aan ongefilterde en rauwe treurnis, melancholiek en neerslachtigheid om hem vervolgens peinzend en emotioneel uitgeput achter te laten.

De plaat opent met “The Dying of The light”, een zo’n vier minuten durende instrumentale kennismaking met de muzikale invalshoek, maar bovenal de duistere sfeer, die we op de rest van het album nog tegen zullen komen. Alleen al de titel in combinatie met een begin van dissonant gekras van gevogelte geeft een goed beeld van de duistere sfeer, laat staan de melancholieke, kale pianonoten en de sfeerscheppende synthesizer en viool geluiden die daarop volgen.

Op subtiele wijze vloeit het slot over in het tweede nummer “Walking away”, waarin vooral het stemmige gitaarspel in combinatie met de sterke zang en neerslachtige tekst over een afgebrokkelde relatie de aandacht naar zich toe trekt.

In het daaropvolgende “Wake Up” komt het melancholische pianospel dan weer sterk naar voren, dit in combinatie met het subtiele drumritme en een tekst die zich lijkt te richten op een meisje die zich sociaal / emotioneel heeft afgesloten / geïsoleerd van de wereld. Dit nummer laat wederom zien hoe bedreven de band is in het scheppen van sfeer.

Het nummer “Never Change” weet zich muzikaal uiterst effectief te plaatsen op een balans tussen het eerder genoemde melancholieke pianospel en de uiterst stemmige gitaarpartijen. Thematisch / tekstueel zet het nummer vastberaden de lijn door van persoonlijke treurnis en melancholie zoals te horen bij “Walking away”.

Het hieropvolgende “The Ghost of Caitlin” is het best te beschrijven als een muzikale voortzetting van de instrumentale melancholie die we eerder op “The Dying of The Light” tegenkwamen.

Interessant genoeg volgt de band dit op met het nummer “Tides”, waar naast melancholieke tonen ook ruimte is voor een bepaalde agressiviteit en dreigende toon in het gitaarspel. Een mooie aanvulling op het muzikale pallet, die tot dat moment op de plaat nog niet eerder naar voren gekomen is.

Op het daaropvolgende instrumentale “Undertow’” lijkt de band eveneens iets meer te spelen met de dynamiek om zo een spannende sfeer neer te zetten.

Dan is het echter de beurt aan zowel het muzikale als tekstuele hoogtepunt en zonder twijfel emotioneel zwaarste, meest neerslachtige en zwaarmoedige moment van het album “Stone in my Heart”. Een ontegenzeggelijk briljante tien minuten durende uiting van de meest oprechte en eerlijke vorm van de treurnis volgend op de uiteenval van een relatie.

Hierop volgt nog “The River” een bonustrack waarin het tempo beduidend hoger ligt en er een duidelijke knipoog wordt gegeven naar het werk van Enio Morricone. Een interessante extra toevoeging, maar naar mijn mening viert de band toch vooral hoogtij als het gaat om stemmigheid en melancholie.

Om het omvangrijke geheel nog even samen te vatten; een veelbelovend, op zowel muzikaal als tekstueel gebied tegen de perfectie aanschurend atmosferisch, melancholisch en sfeervol debuut waarmee Downriver Dead Men Go zich inmiddels niet alleen absoluut kan rekenen tot één van mijn persoonlijke favoriete bands maar ook tot misschien wel een van de sterkste en meest sfeervolle bands die we überhaupt de afgelopen tijd gezien, gehoord en beleefd hebben. Genieten!

Cijfer: 9

Door: Jens

De CD kopen doe je HIER

Downloaden doe je HIER

De band live meemaken kan dit weekend al!!
Op zaterdag 24 februari staan ze samen met The Aurora Project en Golden Caves in De Schuit.
Wees er snel bij, want de kaarten gaan hard.
Als het net zo gaaf wordt als de releaseparty van The Aurora Project in Zoetermeer met dezelfde line-up staat De Schuit een legendarische concertavond te wachten.

Meer Downriver Dead Men Go
Website
Facebook
Kattuk.nl