Schurende akoestiek bij Tom McRae

Review optreden Tom McRae (support: Matt Winson) @ De Schuit op 16 september 2017 door Jens. 

Daar was het dan, na maanden vervuld van abstracte anticipatie (ik had mij doelbewust afgeschermd van zijn studiomateriaal) zou de illustere Tom McRae dan eindelijk zijn akoestische escapades in De Schuit ten gehore brengen. Al maanden voorafgaand aan de avond was ik door onze niet nader te noemen hoofdredacteur klaargestoomd met meanderende monologen betreffende de man en zijn muziek en meermaals op niet-subtiele subtiele wijze aan de naderende datum herinnerd. …

Na een kort intermezzo buiten voor de deur, waar ik mij om puur sociale redenen bevond, besloten we om ons toch maar eens te begeven in de richting van de grote zaal, waar het ons al snel duidelijk werd dat het eerste nummer van die avond op vrij ironische wijze zijn slotfase al bereikt had. Vervuld van gezonde anticipatie besloot ik mij toch maar onder mijn mede-concertgangers te begeven, dat overigens voor het grootste deel uit non-Katwijkers bevond, een feit dat mij in eerste instantie vervulde met hoop op een avond zonder ervarings-versplinterende conversaties, een punt waar ik later nog even op terug zal komen, eerst het optreden.

Ik was nog geen drie minuten nauwkeurig aan het luisteren toen mij het angstvallige gevoel bekroop dat alle eerder genoemde anticipatie wellicht volledig op zijn plek zou zijn geweest, binnen de lengte van een enkel nummer wisten McRae en consorten op ongekend briljante wijze aan de hand van solide gitaarspel, ijzersterk, soms heerlijk schurende instrumentale aanvulling en melancholieke zang en tekst een ijzersterke sfeer te scheppen. Des te groter mijn verwondering, toen dit niveau gedurende de avond niet alleen werd voortgezet maar zich zelfs in een stijgende lijn leek te begeven zonder steeds in het zelfde trucje te vervallen, zelfs Paul Simon à la Graceland leek heel even de revue te passeren.

Zelfs de paar schaarse momenten van publieksparticipatie, iets waar ik normaal gesproken een lichte aversie tegen heb, wisten mij niet al te erg op de zenuwen te werken, ook het feit dat de McRae zich weldegelijk bewust bleek van de continu vrij melancholieke toon van zijn muziek en hier meermaals op succesvolle wijze commentaar op gaf, leverde uiteindelijk een aanzienlijke bijdrage aan het optreden. Maar misschien nog wel het meest toonaangevend voor de uitzonderlijke kwaliteit van het muzikaal “geweld” (een ironisch bedoelde term) is het feit dat het na afloop eigenlijk voelde of er alleen nog maar een half uur verstreken was, wat in een schril contrast staat met de daadwerkelijke duur van het optreden (1,5 uur).

Op sonisch vlak stak het deze avond dus allemaal uitmuntend in elkaar, niettemin waren er toch weldegelijk mindere aspecten aan het geheel. Zelfs tijdens de briljante akoestische escapades van de avond, waren er toch weer enkelen onder het publiek, die het blijkbaar niet konden niet laten om hun gehele dag inclusief compleet irrelevante detaillering met elkaar te gaan bespreken. Met name twee dames, ergens in de veertig, die zich vrij dicht achter ons bevonden hadden de smaak vrijwel de hele avond stevig te pakken, gelukkig werd dit enigszins gecompenseerd door het nogmaals bedwelmende optreden van McRae, maar niettemin, kap effe. Er waren overigens ook zeker wel enkele pareltjes ten midden van het publiek, waaronder een vrij realiteitsgetrouwe Yoko Ono kloon die al ritmisch bewegend (dansend is misschien een iets te groot woord) de voorkant van de zaal onveilig maakte.

Al met al een ijzersterk, zeg gerust briljant, optreden van een uitmuntende singer-songwriter en minstens even sterke medemuzikanten vervuld van melancholieke en sfeervolle sonische heerlijkheid wat mijn vrij hoge voorafgaande verwachtingen moeiteloos tot een miniem niveau wist te reduceren. Dat er dan weer een paar “leukerds” vastberaden de conversatie aan gaan tijdens dit alles, laat ik dan maar weer eens aan mij voorbij gaan.  

Door: Jens

Foto door: Arie van Duijn, 6dunes fotografie. Meer van zijn foto’s HIER

Overigens was het voorprogramma, de Leidse band Matt Winson, ook niet mis. Een uiterst muzikale, harmonieuze, melodieuze, ‘feelgood’ tegenhanger van de ietwat duistere melancholie die later op de avond door de heer McRae en consorten over het aanwezige publiek werd uitgestrooid. Matt Winson zorgde voor de perfecte balans op deze uitverkochte concertavond, een prima boeking waar we ongetwijfeld meer van gaan horen. 

Foto’s van Matt Winson (door Sjon de Mol) vind je HIER