Roadtrip: The Aurora Project in Londen

Vrijdag 14:30. Trrrrring! Ik zit heerlijk relaxed richting het weekend te rijden, wanneer de telefoon gaat:’snik, snik, mompel vliegtuig snik vliegt niet mompel, snik, snik’.Meer hoefde ik niet te horen. ‘Tuuurlijk’ zei ik, ‘mits er ook nog een derde persoon meegaat voor gezelschap’.

Een leek weet nu echt niet wat er nu aan de hand is. Kijk, ben je een avonturenbelevert en nog belangrijker, sta je open voor spontane acties, dan begrijp je nu meteen de situatie: ROADTRIP!

Precies, Remco van The Aurora Project moet naar London. Vliegtuigen vliegen niet. De rest van de band was met de auto een dag eerder al gegaan. Dus Rob Rudolf en ik zijn, zonder te aarzelen, in de auto gestapt en hebben hem naar London gereden.

Zaterdag 6:00. Remco en Robje bellen bij me aan. Eerst wat traditioneel geknuffel en ballen gelik van Remco. Ja Remco, je houdt van ons en we zijn je beste matties bla die bla. Anyways, we zijn onder weg richting Calais. Wederom een leek zou nu zeggen:’Pfff, vermoeiend! Wat een lange trip, bah’. Dom! Tijdens het autorijden wordt juist de basis gelegd voor de beste roadtripverhalen. Denk aan alle grappen, het stomme geklets en discussies die geen einde kennen. Juist die ingrediënten brengt de roadtrip tot die climax waarvan we allemaal weten dat die gaat komen!

Zaterdag 19:15. We hebben Remco herenigd met TAP. Terwijl zij gaan sound checken zijn Rob en ik in de kroeg ‘Kings Head’ onder het concert zaaltje binnengelopen. Helemaal leeg, maar er staat een jukebox! Yess! Al muziek draaiend ontmoeten we Gareth die ons aanziet voor leden van TAP. ‘No way!’zeggen we in koor. ‘We haten ingewikkelde deprimerende prog rock. We willen gewoon tot vier kunnen tellen als we muziek luisteren’. Gareth lacht en vertelt dat hij de booker is van alle prog-bands boven.

We gaan naar boven. In het concert zaaltje hangen teksten en borden die vertellen dat je stil moet zijn. Gezellig! Ondertussen had Remco, dankzij ons slappe geklets in de auto over United States of England al door de microfoon ‘Hello America’ geroepen.

Zondag 7:30. Ik lig klaar wakker in bed. Rob recycled continu zijn snot door zijn neusholtes en Remco doet ongelooflijk hard een stationair draaiende Harley zonder uitlaat na.

Door mijn hoofd malen de geniale herinneringen van de avond daarvoor. Met als hoogtepunt Arjan, de manager van TAP, die angstig mij als ‘most-irritating-man-of-Holland’ aan een vriendin van hem voorstelde. Waarop later Rob vraagt, aan diezelfde vriendin wanneer Arjan een monoloog houdt, ’Do you need a pillow, because you are now talking to the-most-boring-man-of-Holland’.

Zondag 17:00. Na een identieke keigezellige trip, al links rijdend dwars door het centrum van London over the Tower bridge, scheurend over Trafalgar square door de duivenpoep, over landweggetjes richting een McDonalds, de boot op, waren we weer in Calais. Nu restte ons alleen nog drie en een halfuur (mee)zingen met Acda en de Munnik. En we waren thuis.

Schor en oververmoeid schrijf ik nu dit verslag. Wat nu precies die roadtrip climax was? ‘What happened in London, stays in London’ J