Ik lig in mijn bed en kan voor de zoveelste nacht niet slapen. Alhoewel ik dit vervelend vind, kan ik er weinig aan doen. Niks blijkt te helpen. Dus dan maar wachten tot de slaap me weet te verleiden naar het zogeheten dromenland. Terwijl ik mijn gedachten op de vrije loop laat gaan, besluit mijn Spotify ‘Dum dum boys’ van Iggy Pop te spelen. Dit nummer doet veel met je als je goed luistert. Iggy neemt hier afscheid van veel dingen: The Stooges, Cocaïne en de ‘Dum dum days’. Zijn hele verleden, verpakt in een prachtig nummer. Geschreven met Bowie, in een klein appartement in Berlijn.
Een moment waar ik graag bij had gezeten. Bowie en Iggy, lachend en jammend op de 3 akkoorden die het nummer bevat. Regel voor regel noterend. Klinkt als de hemel voor me. Of de andere zijde waarin ze elkaar bijna doodstaken uit frustratie. Schreeuwend, tierend en uitzichtloos. Wanhoop, is ergens te horen in de muziek. Het laatste beetje menselijkheid verpulverd door de verslaving en dan maar weer opbouwen. Bowie noemde zijn Berlijn tijd hetgeen wat het dichtst bij hemzelf kwam. Dat zegt veel over een mens.