CD presentatie The Aurora Project@Tripodia

Vrijdag 22 mei. Het stond al een tijdje in m’n agenda. Eigenlijk kon niemand er meer omheen. Na veel media-exposure en een wekenlang aanhoudend spam-bombardement was het heerlijk avondje eindelijk gekomen. De officiële release van het nieuwe album “Shadow Border” van The Aurora Project.

Eindelijk weer ’s een groot(s) concert bijna letterlijk naast de deur in de altijd ongezellige grote zaal van Tripodia (wanneer gaat een binnenhuisarchitect zich daar nou ’s mee bemoeien??).

Alvorens de heren van TAP aantraden, werden we eerst opgewarmd door de special guest Causes of Puo. Ondergetekende -en velen met mij- was aangenaam verrast door de mix van metal en progressive. Strakke set, lekkere nummers en een goede zanger. Enig minpuntje was dat ze, behalve de bassist, ze er een beetje houte-klazerig bijstonden. Verder verschilde de kledingsmaak per bandlid nogal van elkaar wat niet echt prettig oogde. Maar de set stond als een huis. En daar gaat het toch eigenlijk om.

En toen werd het stil. Projecties flitsten aan en een Tubular Bells-achtige loopje wordt ingezet met daarover een mooie tokkel. Fasten your seatbelts, we’re about to take off! Vanaf dat eerste nummer -The Human Gateway- denderden de boys als een geoliede machine door de eerste set heen. Deze bestond geheel uit nummers van het nieuwe album. Inclusief het epische “Shadow Border” van bijna 20 minuten.

Remco speelde geweldige solo’s en Marc stond, al dan niet rennend, voortdurend polsontwrichtende riffs te spelen. Robje stond lekker draadloos op z’n bas te plukken, Mox legde prettige tapijtjes neer en speelde geweldige partijen (herkende ik Mike Kelly?), Joris stuwde de boel naar ongekende hoogten en Dennis bezweerde het publiek met zijn fantastische stem.

Visueel klopte bijna alles: licht, geluid en vooral veel enthousiasme. Sommige beelden (en de zonnebril Dennis!) waren naar mijn smaak een beetje cheesy. Maar verder klopte het plaatje. Wat knipoogjes naar de grote meesters zoals Marillion en Pink Floyd werden door ondergetekende met veel enthousiasme ontvangen. Persoonlijk hoogtepunt was voor mij dan ook Within the Realms, maar dat kan ook niet anders als Floyd-fan.

Dat gezegd hebbende, schijnt het dat ik Comfortably Numb in het tweede deel van de set gemist heb, omdat ik buiten zonodig moest staan ouwehoeren met mensen. Balen, balen, balen!! Het schijnt fenomenaal geweest te zijn. Dus hopelijk verschijnen daar nog wat filmpjes/audio-opnamen van.

Verder bestond het tweede deel van de set uit nummers van het vorige album “Unspoken Words”. TAP kwam, zag en overwon. Na zo’n strak concert sta je je buiten af te vragen wat je zojuist is overkomen.

Na afloop nog met de specialisten uit het publiek de noodzakelijke evaluaties gedaan. Altijd grappig. En ja, er hadden wat dingetjes beter gekund. Hoewel het overall geluid erg prettig was, hadden de solo’s qua geluidsniveau wat harder gekund, zodat ze meer door de muziek heen zouden snijden. En ook klonk de snare niet helemaal lekker. En niet alle riffs van Marc waren even goed hoorbaar.

Maar waar hebben we het dan eigenlijk over?! Het klopte gewoon en daarmee uit! En nou dat refreintje uit m’n kop zien te krijgen: “Oohoh, I fear it’s my time, fear it’s my time”……..

Door: Michel Varkevisser