Chaotisch genieten bij afscheid Rudolfs

Ervaringsverslag door Jens, foto’s door Hans en steady cam volledig optreden

“Meneer Guijt, wat is hier in godsnaam gebeurd?”

Op het nietszeggende, saaie gezicht van de verzekeringsagent bevond zich een mening van afschuw en ongefilterde verbazing om het feit dat mijn staat nog enigszins als levend te omschrijven was. Met gescheurde spieren en hevig gekneusde ribben lag ik wegkwijnend in een patiëntschort op een niet plezierig hard ziekenhuismatras. Het hart van de dokter had het bijna spontaan begeven toen hij geconfronteerd werd met de desbetreffende verwondingen herleidend naar de vorige avond. Dit soort letsel kwam je eigenlijk alleen nog maar tegen bij een ongelukkige enkeling terechtgekomen onder een kudde opgefokte stieren, een beeld wat overigens niet ver van de werkelijkheid verwijdert was.

Het feit dat dit alles terug viel te herleiden naar de Schuit had geleid tot een ongefilterde stroom aan onophoudelijke mythevorming rondom desbetreffende avond. Vervuld door ergernis wegens mijn onophoudelijk zwijgen verliet de agent met een stevig, overcompenserend tempo de ruimte om vervolgens een schijnbaar onophoudelijke stilte achter te laten. Toen herrees ook bij mij uiteindelijk de vanzelfsprekende en overigens terechte vraag “Meneer Guijt, wat is er in godsnaam gebeurd?”.

10 uur eerder …

Met een lichtelijk melancholieke blik bestudeerde ik de ritmische trillingen zich voortbewegend in mijn glas lauwe cola. Het was inmiddels al zo’n tien voor tien maar van de inmiddels haast tot mythe verworden Rudolfs had ik nog niks vernomen. Daar stond ik dan vervuld van ongefilterde ongemakkelijkheid omringd door een schijnbaar eindeloze massa aan anonieme dertigers met ieder precies hetzelfde biertje in het knuistje geklemd.

Het geheel voelde als een dejá vu aan voorgaande zaterdagavonden waar ik mij in een vrijwel volledig gelijke situatie had begeven. “Dit moet toch eigenlijk wel wat ongemakkelijk voor je zijn” sprak een van de vele ongrijpbare gezichten. Vervuld van opluchting keek ik op om me vervolgens bij de constatering van de schim in te stemmen. Nog voordat ik mij nog verder kon onderdompelen in mijn persoonlijke door tienerhormonen gevoede ellende, keek hij me bemoedigend aan. “Gewoon erin duiken, gewoon doen”. Een uitspraak die een seconde later een haast profetische waarde kreeg toen na een uur van ontwrichtende spanning de Rudolfs de eerste akkoorden ten gehoor brachten.

Terwijl ik in eerste instantie nog poogde om op semi-nonchalante wijze mijn beker smakeloze cola achterover te slaan, werd ik al snel overspoeld door een ongrijpbare magnetisch gevoel van warmte dat mij in combinatie met het eerder vernomen advies richting het publiek zond. Voorzichtig aarzelend begaf ik mij langzaamaan richting de voorste linies van het publiek. Het was hier dat de daadwerkelijke energie en de kracht van de mythische Rudolfs over mij neerdaalde. Van het schurende, rauwe stemgeluid en de onnavolgbare, soms wat Mick Jagger-achtige, vertoningen van frontman Leo … tot de onophoudelijke energie en ontegenzeggelijk zelfverzekerde houding van de band als geheel, alles viel op openbarende wijze op zijn plaats. Op een onverklaarbare wijze wisten de Rudolfs mij live te grijpen als geen band dat daarvoor had gedaan tot het punt waarop zelfs ik zonder ernstige mate van schaamte enigszins ritmisch begon te bewegen als reactie op het sonisch geweld wat zich voor mij openbaarde.

Verloren in het supersonisch sterke en alle verwachtingen overtreffende muzikale geweld van de Rudolfs had ik vrijwel geen notie van de door alcohol en muziek aangejaagde primale energie die zich om mij heen verzameld had. Het was pas toen ik op vrij hardhandige wijze, door nota bene de gitarist van the Aurora Project, de voor mij ontstane moshpit in geslingerd werd, dat de werkelijkheid mij in de vorm van enkele ongelukkige geplaatste duwen en schouders weer tegemoet kwam. Het was echter te midden van deze opeenstapeling van zweet en vleesgeworden ontlading dat zowel de muziek als mijn hervonden afstand van de werkelijkheid tot een nieuw level werden verheven. Waar ik eerst van “veilige” afstand lacherig naar dergelijke praktijken gekeken had, viel ook dit op wonderlijke wijze in enkele milliseconden op zijn plaats. Zonder ook maar een druppel alcohol of andere verwante middelen aangeraakt te hebben was de golf van euforie en waardering die heerste onder mijn mede concertgangers ook nu op ongefilterde wijze over mij heen gedaald.

Met de geringe hoeveelheid omgevingsbewustzijn, die nog te midden van dit alles overeindgebleven was, zag ik tot mijn schrik hoe een vorm van onbeschrijfelijke  omvangrijkheid zich over de hoofden van het verhitte publiek mijn richting op bewoog. Door de gepijnigde gezichten van de omstanders werd me al snel duidelijk dat deze kolos ook in gewichtsmatige vorm ruimschoots vertegenwoordigd was. Eenmaal genaderd bleek het om een beruchte Katwijkse “cultheld” te gaan, maar nog voordat ik enige poging kon ondernemen om uit te wijken was desbetreffende apocalyptische openbaring al weer als sneeuw voor de zon verdwenen en keerde ik terug naar de onbeschrijfelijke vreugde die de Rudolfs hier teweeg wisten te brengen.

Het was uiteindelijk deze combinatie van verdomd briljant muzikaal geweld, een ongekende atmosfeer en een onophoudelijke stroom aan vervreemdende licht-absurde taferelen die de deze avond wisten op te stuwen tot een in alles superieur concert van een band die voor een laatste keer het publiek aan zijn genialiteit blootstelde.

Een sterker afscheid kun je als band niet wensen en ik kijk nu al uit naar de reünie-tour;)

Door: Jens

Foto’s bezoekers vind je HIER

De foto’s gemaakt door Hans Vink staan HIER

Steadycam volledige concertregistratie hieronder: