Schurende schoonheid op debuut EP Tijger Tijger
Recensie EP “Pink Flowers” van Tijger Tijger by Jens
“Pink Flowers”, de eerste EP van het duo Tijger Tijger, was inmiddels na een non-descript veelvoud aan “beluisteringssessies” verworden tot een haast onvermijdbaar element ten midden van de wekelijkse sleur, een sonische ansichtkaart geïsoleerd van dagelijkse beslommeringen, anonieme irritaties en ongefundeerde onrust. Het gebeurde maar zelden dat een plaat een vergelijkbaar gevoel bij mij omhoog wist te brengen, de laatste keer dat ik me kan heugen moet mijn eerste confrontatie met The Velvet Underground & Nico van The Velvet Underground & Nico zijn geweest, een plaat die hier ook subtiel onder het oppervlak lijkt te zijn op muzikaal maar misschien nog wel meer op atmosferisch vlak.
Het gemeengoed tussen de platen slaat, naast het gebruik van sonische repetitie en spaarzame percussie, namelijk vooral op een semi-abstracte sloomheid, dromerigheid en subtiele melancholie (in positieve zin) die beide platen bij de luisteraar teweeg weten te brengen. De muziek lijkt handgemaakt voor eenzame luisterbeurten, onderbelichte venues en vrijwel de gehele filmografie van David Lynch.
Hoewel ik misschien onbewust wel die indruk wek, blijft Tijger Tijger allesbehalve hangen bij deze invloed, integendeel. Waar Lou Reed en consorten nog altijd konden terugvallen of rusten op de dynamische kwaliteit en ritmesectie van de muziek, om niet te zwijgen over aanvullende instrumentatie als piano en viool, lijkt Tijger Tijger vastberaden te zijn om de muziek terug te schalen tot zijn meest schurende en schaarse vorm. Er blijft in essentie niet meer over dan regelmatig quasi vals, schurend en door elkaar lopend, maar elkaar desondanks complementerend en ritmisch gitaarspel. Dit gecombineerd met het feit dat het geheel nooit het mid en hoog segment achter zich laat geeft de muziek op de EP een schurende, breekbare, kwaliteit en nimmer aflatende fragiele spanningsboog die we vandaag nog zelden op een dergelijke manier tegenkomen. De uiterst effectieve vocalen en teksten van frontman Leo leveren ook een niet te onderschatten bijdrage aan de gehele sfeer en emotie van de plaat, zeker op “Again”, het tweede nummer en het vroegtijdige hoogtepunt van de EP, zijn deze aspecten van daadwerkelijk onmisbare waarde.
Hoewel deze recensie met betrekking tot het muzikale en sonische aspect zijn eindpunt wellicht wel bereikt heeft, is er toch nog iets wat ik even aan de kaart wil stellen, al heeft het wellicht geen directe invloed op mijn mening betreffende de EP. Het zou namelijk ontzettend makkelijk en misschien wel enigszins voor de hand liggend geweest zijn voor beide heren, allebei ex-Rudolfs, om na de opheffing van eerder genoemde band hun muzikale dagen te slijten in een halfslachtige cover- of tributeband, beschikbaar voor al uw feesten en partijen. Met Tijger Tijger gaan ze voor artistieke integriteit, ondanks het feit dat deze niet zozeer met toegankelijkheid samengaat, kan ik dit alleen maar aanmoedigen, zeker als daar EP’s als deze uit voortkomen. Dit heeft nogmaals geen directe invloed op mijn oordeel maar ik kon het niet laten om deze keuze toch even literair toe te juichen, vanuit mijn eigen artistieke integriteit.
Al met al kunnen we dus spreken van een heerlijk schurende, sfeervolle, nimmer aflatende maar bovenal f*cking veelbelovende debuut EP van een band die niet alleen uitblinkt in sonische inventiviteit maar ook eens een hoeveelheid durf vertoont die ik in de hedendaagse muziekwereld nog best wel eens vaker tegen zou willen komen. Voor ieder wiens vertrouwen in muzikaal Katwijk na o.a. de ondergang van de Rudolfs enigszins afgestompt is, gaat dit checken, er is hoop en wel in de vorm van Tijger Tijger.
Luisteren (kopen) doe je hier:
Tijger Tijger op
Facebook
Meer Tijger Tijger op kattuk.nl HIER
Geen commentaar