H A U T E  C U L T U U R: Tyler The Creator

Na een oneindig lijkende periode van innerlijke worstelingen is redactiewonder Jens ’tussenjaar’ Guijt, in het verleden verantwoordelijk voor de muziekrubriek en diverse columns onder de naam Moby Dick, terug met een nieuwe wekelijkse rubriek.

In “Haute Cultuur” geeft hij elke week op beknopte wijze aandacht aan een snuifje cultuur (film, tv, muziek, literatuur) dat volgens hem wel wat meer waardering en (vooral) bekendheid zou mogen krijgen onder de gemiddelde jongvolwassen Katwijker. Deze week behandelt hij Igor, het laatste album van “Amerikaans hip-hop wonderkind” Tyler The Creator.

Drank, drugs, een giftig overschot aan zelfoverschatting, hoewel ik als schrijver (nog) niet direct in verbinding sta met de gedachtewereld van wie dit ook mag lezen, kan ik mij goed voorstellen dat eenieder van deze termen u door het hoofd schiet wanneer de term hip-hop u onder de ogen komt. In een grote hoeveelheid gevallen zijn deze associaties niet meer dan terecht, wanneer een Lil Kleine op monotone wijze de woorden “drank en drugs” voortbrengt heeft hij het, geloof het of niet, ook daadwerkelijk over alcoholische en geest-verdovende middelen. Niet dat daar nu altijd precies iets mee is, wat niet bedoeld is als een aanmoediging van dergelijk gedrag *exit moraalridders*, maar een mens heeft ook soms een behoefte aan enige variatie. Igor, het laatste album van eerdergenoemd “Amerikaans hip-hop wonderkind” Tyler The Creator komt in dat geval als geroepen.

Al vanaf het eerste moment is het direct duidelijk dat u elke aanwezige vorm van vooringenomenheid achter u mag laten. Vanaf begin tot eind word je als luisteraar onder vuur genomen door een schijnbaar eindeloze vloedgolf aan zoemende synthesizers, soms ronduit “zoete” akkoordprogressies en onvoorziene muzikale wendingen. Op muzikaal gebied bevindt de muziek zich vaak meer in de buurt van Rnb en soul dan “pure hip-hop” (als zoiets als bestaat). Binnen deze vaak ongefilterd “mooie” en ijzersterk geproduceerde muzikale omgeving komt het centrale lyrische thema van het album uitstekend naar voren.

Het album staat volledig in het teken van een liefdesrelatie van Tyler. We zien min of meer chronologisch het verloop van de relatie, waar Tyler eerst volledig ondergaat in de nieuw verkregen gevoelens wordt het album langzaam geïnfiltreerd door twijfel en relationele uiteenval met als afsluiting Tylers soort van acceptatie van de centraal staande gebeurtenissen. Opmerkelijk en prijzenswaardig hierbinnen is de nuance van Tyler met betrekking tot de situatie, nergens schiet hij door in blinde frustratie of actieve verachting van de ander ondanks de uiteenval van de relatie. Uiterst verfrissend binnen een genre wat soms zo snel uitschiet in precies de tegenovergestelde richting.

Geen stuurloze overcompensatie, ongecontroleerde zelfverheerlijking of basaal hedonisme, neen, voor dat alles heeft Tyler geen tijd. Tyler The Creator heeft liefdesverdriet en hoe wrang dan ook, het resultaat is prachtig.