Atmosferische melancholie sleept ‘Tides’ van Downriver Dead Men Go naar eenzame hoogte

Ze lijken de laatste tijd steeds schaarser te worden. Van die albums op zo’n zeldzame hoogte dat, ondanks het feit dat je er kort daarvoor toch daadwerkelijk een uur in diens volledige vorm in geïnvesteerd hebt, de precieze kracht van een dergelijke plaat zich vertegenwoordigt in een wringende lege plek.

“Tides” van Downriver Dead Men Go is zo’n plaat. Een atmosferisch en melancholisch debuut van zeldzame, of misschien passender bij deze plaat, eenzame hoogte die de luisteraar op zeldzaam effectieve wijze weet uit te dagen en te confronteren met een lawine aan ongefilterde en rauwe treurnis, melancholiek en neerslachtigheid om hem vervolgens peinzend en emotioneel uitgeput achter te laten.

De plaat opent met “The Dying of The light”, een zo’n vier minuten durende instrumentale kennismaking met de muzikale invalshoek, maar bovenal de duistere sfeer, die we op de rest van het album nog tegen zullen komen. Alleen al de titel in combinatie met een begin van dissonant gekras van gevogelte geeft een goed beeld van de duistere sfeer, laat staan de melancholieke, kale pianonoten en de sfeerscheppende synthesizer en viool geluiden die daarop volgen.